Ernst Barlach: sculptuur 'De zingende man' (1928), reductie in brons, hoogte 34 cm

Dit meesterwerk van Ernst Barlach, gegoten in brons in 1928, is een icoon van het modernisme en waarschijnlijk het meest afgebeelde sculpturale werk van Duitse origine ter wereld. Het siert de covers van vele geïllustreerde boeken en is een vaste waarde in wereldberoemde musea en collecties, waaronder het Museum of Modern Art in New York. In deze sculptuur herkennen we 'oneindigheid in de stille spiegel van heldere klanken, eenvoudige tonen' (zoals Barlach schreef over een toevallige muzikale ervaring in een notitie van 23 augustus 1914). De zingende man' is een perfect voorbeeld van wat Barlach als zijn artistieke credo formuleerde: "Mijn moedertaal is de menselijke figuur, of het milieu, het object waardoor of waarin de mens leeft, lijdt, zich verheugt, voelt, denkt. Ter gelegenheid van zijn 150e geboortedag hebben we een gelimiteerde editie van slechts 150 exemplaren van zijn beroemde 'Zingende Man' als grote sculptuur geproduceerd, exclusief verkrijgbaar bij ars mundi. Sculptuur in fijn brons, met de hand gegoten met de verloren wastechniek, gebeiteld en gepatineerd. Rechtstreeks naar het origineel gegoten en verkleind (reductie). Gelimiteerde oplage van 150 stuks wereldwijd, individueel genummerd en voorzien van de signatuur 'E. Barlach' en het gieterijmerk. exclusieve editie van ars mundi. Met genummerd certificaat van echtheid en verjaringscertificaat. Afmeting 34 x 26 x 40 cm (h/w/d). Gewicht ca. 13 kg.'Een van de meest opvallende en populaire ontwerpen in het oeuvre van Ernst Barlach is 'De zingende man' uit 1928, toen de kunstenaar op het hoogtepunt van zijn creatieve krachten was. Barlachs basismotief is de mens die tot in het diepste van zijn wezen kijkt. Houding, contemplatie en bedachtzaamheid kenmerken zijn expressies. Luisteren maakt deel uit van het zingen. Ademtechniek en spraak moeten een gemeenschappelijke boog vormen waaruit zuiverheid voortkomt. Zingen is, net als alle muziek, vluchtig. Wat de luisteraar treft is niet het lied, de inhoud. Het is de opeenvolging van noten, de manier waarop, de melos, de uniciteit waarin het lied zich voegt bij de kosmos als lid van een oneindige orde. Het is het diepe moment van realisatie dat de artiest vangt in elke plooi van zijn kleed, in zijn hele lichaam. Het resoneert en weerklinkt door de sculptuur (personare) en maakt de persoon van de zanger tot instrument van iets belangrijkers. (Dr. Friedhelm Häring - voormalig museumdirecteur en curator)